Özel şirketlerin büyümek için nasıl para topladığına dair iki hikaye duyacaksınız. Birincisi, ilgili düzenlemelerin çok kısıtlayıcı olması, ülkeyi yenilik ve istihdamdan mahrum bırakmasıdır. Diğer sebep ise düzenlemelerin çok gevşek olması ve saf yatırımcılara zarar vermesidir.
Yeni bir çalışma, en azından bir yatırımcı sınıfı söz konusu olduğunda, “çok gevşek” hikaye için oldukça güçlü bir durum ortaya koyuyor: bu özel şirketlerin çalışanları. Çalışanları yatırımcı olarak düşünmeyebilirsiniz, ancak hisse senedi opsiyonları, varantlar veya diğer hisse senedi tazminat biçimleriyle ödeme aldıklarında kesinlikle öyledirler.
Şaşırtıcı bir şekilde, çalışanlar kendilerine verilen hisse senedi opsiyonlarının değerinin, opsiyonlar maaşlarının büyük bir bölümünü oluştursa bile farkında olmayabilir. Bilgi eksiklikleri, onları, sıradan işçiler pahasına üst yönetime ve büyük dış yatırımcılara fayda sağlayacak şekilde ücretlendirebilen işverenlerinin olası istismarına maruz bırakıyor.
Bu bir niş problemden daha fazlasıdır. 1980’lerden bu yana, Büyük Buhran sırasında yatırımcıları korumak için çıkarılan menkul kıymetler yasalarında artan istisnalar olmuştur. İşletmelerin gizli kalması ve finansal bilgileri saklaması artık daha kolay ve bunu yapıyorlar. Yaklaşık on yıl önce, insanlar 1 milyar dolar veya daha fazla yeni kurulan özel bir şirkete tek boynuzlu at demeye başladı çünkü tek boynuzlu atlar nadirdir – gerçekte yokturlar. Bununla birlikte, şu anda Amerika Birleşik Devletleri’nde 650’den fazla var, bu nedenle “tek boynuzlu at” yanlış bir isim. (Belki bir kutu mısır?)
Bahsettiğim yeni çalışma, “Equity Illusions”, Hayfa Üniversitesi’nden Yifat Aran ve Boston Üniversitesi Questrom School of Business’tan Raviv Murciano-Goroff tarafından yapılmıştır. Hukuk, İktisat ve Teşkilat Dergisi’nde 28 Temmuz’da yayımlandı.
Çalışma, yeni başlayan çalışanların ödeme alma söz konusu olduğunda “genellikle ticari olarak alakasız sinyallere yanıt verdiğini ve diğer önemli sinyalleri yanlış yorumladığını” ortaya çıkardı. Bu, lisans derecesi veya daha yüksek dereceli 1.000’den fazla ABD çalışanından alınan yanıtlarla yürüttükleri bir ankete dayanmaktadır.
“Yanıt verenlerin yalnızca yüzde 36,4’ü bir hisse senedi opsiyonunun ne olduğunu anladı, sadece yüzde 28,3’ü hisse senedi opsiyonlarının ve kısıtlı hissenin farklı risk seviyelerini fark etti ve sadece yüzde 18,3’ü risk sermayesi fonunun dönüştürülebilir imtiyazlı hisse senedi olarak temel doğasını anladı” diye yazdılar. “Daha da rahatsız edici olan, yanıt verenlerin kendi sınırlamaları konusundaki cehaletleridir: yanıt verenler, kendi bilgi eksikliklerinin farkında olmamalarına rağmen öz sermaye getirisi sorularında yüzde 67,3 oranında daha fazla yanıldılar.”
Kişisel finans okuryazarlığının sorunu çözebilmesi güzel olurdu, ancak bu mümkün değil çünkü bazı gerekli bilgiler mevcut değil. Örneğin, yazarlar, çalışanların çok sayıda hisse üzerinde kendilerine seçenekler verildiğinde etkilenme olasılıklarının daha yüksek olduğunu yazmışlardır. Ancak şirketteki kişisel paylarını hesaplayabilmek için tedavüldeki toplam hisse sayısını bilmedikleri sürece aldıkları hisse sayısı önemsizdir – bu yüzde 1 mi yoksa yüzde 0.0001 mi? Özel şirketler, Menkul Kıymetler ve Borsa Komisyonu tarafından kabul edilen 1933 Menkul Kıymetler Yasasından bir muafiyet olan Kural 701 uyarınca bu bilgileri ifşa etmek zorunda değildir. 1988’de
Yeni kurulan bir şirketten ayrılan çalışanların, hisse senedi opsiyonlarını kullanmak için genellikle yalnızca 90 günleri vardır. Ancak şirket özel kaldığı sürece alınan hisseler satılamaz. Farkına varmadıkları bir kazanç için ağır bir vergi yüküyle karşı karşıya kalabilirler. Seçenekleri kullanmak ve vergi ödemek için borç almak mümkündür, ancak maliyeti kârın yüzde 40 ila 50’sini yiyebilir. Aran, “Bu her zaman bir sorun oldu, ancak şirketler daha uzun süre özel kaldıkları için artık büyüyor” dedi.
Özel şirketler tarafından 1933 tarihli Menkul Kıymetler Yasası’ndan muaf tutulmanın mantığı, seçeneklerin gerçekten menkul kıymetler kanunları tarafından yönetilen bir yatırım olmamasıdır; Onlar sadece bir ödeme şeklidir. Ancak Aran ve Murciano-Goroff anketi, alt düzey çalışanların opsiyon hibelerini bir yatırım olarak gördüklerini ortaya çıkardı. “Daha sofistike çalışanlar bunu bir piyango bileti olarak görüyor” diye yazdılar.
Takip eden bir e-postada Aran bana, çalışanlar için hisseye dayalı tazminatın “en azından yüzeysel olarak” çalışanların ve mal sahiplerinin çıkarlarıyla örtüştüğünü, ancak gerçekte “piyasa uygulamalarının genellikle bu idealist tanımlamadan şu yönlerden saptığını yazdı: elverişsizdir. .” Çalışanlar.”
Center for American Progress’in kıdemli direktörü Alexandra Thornton, bana soruna basit ve temiz bir çözümü savunduğunu söyledi: küçük bir yönetici çevresi dışında, yalnızca startup çalışanları için nakit tazminat. “Kural 701 olmamalı,” dedi. “İyi şeyler ne olursa olsun, kötüler iyilerden çok daha ağır basar.” Bu, özellikle o kadar kalifiye olmayan çalışanlar için bir sorun.”
Thornton’un önerisine karşı çıkan karşı görüş, işçilerine tamamen nakit ödeme yapmak zorunda kalan özel şirketlerin parasının bitmesidir. Bu görüş, yatırımcı koruma düzenlemelerinin istemeden girişimci girişimleri durdurduğuna dair daha geniş bir argümanın parçasıdır. Birkaç olası deregülasyon önlemini değerlendirmek için Şubat ayında yapılan bir Meclis duruşmasında, Kongre üyelerine, peruk ve saç uzatma yapmak için bir çamaşır kurutma makinesi kuracak parayı bulamayan Baltimore’da bekar bir anne olan Shawna Stepp-Jones’un hikayesi anlatıldı. RareBreed Ventures’ın yönetici ortağı McKeever E. Conwell II, üyelere, sonunda bir vekil olarak parayı toplamaya başladığını söyledi.
Başka bir endişe: yeni kurulan şirketler, kapsamlı açıklama kuralları zayıflıklarını ortaya çıkarırsa çalışanlarını veya müşterilerini kaybedebilir. British Columbia Üniversitesi Sauder İşletme Okulu’nda finans profesörü yardımcısı olan Will Gornall, “Genel olarak şeffaflık iyidir, ancak şeffaflığın gerçek maliyetleri vardır” dedi.
Öte yandan, Amerika’nın melek yatırımcılar, risk sermayedarları ve diğer finansörler ağı muhtemelen dünyanın en iyisidir. Yatırımcılara – işverenlerine yatırımcı olmamayı seçen işçiler de dahil olmak üzere – bir miktar koruma verilirse veya yeniden sağlanırsa, kapitalizm durma noktasına gelmeyecektir. Bana “Şirketin içinde oldukları için yeterli bilgiye sahip olduklarını düşünmek yanlış bir varsayım” diyen Thornton’a katılma eğilimindeyim.
okuyanlar yazar
İnsan biyolojik örneklerinin ve (genellikle genomik) verilerin satışı, kullanımı, takası ve transferi ile ilgili çeşitli yasal ve etik görüşler hakkında okuyucularınızı eğittiğiniz için teşekkür ederiz. Pek çok şeyin (organik gıda, elektrikli arabalar, güneş panelleri) tedarik zincirlerini izlemenin yollarına sahibiz, ancak büyük biyomedikal atılımlar için değil. Böyle bir sistem yerleşene kadar, kimin daha güçlü tartıştığı bilinemez ve toplum hiçbir şey yapmamakla körü körüne “kendi vücudun sana ait değil” perspektifine takılır.
Misha Rashkin
Hayward, Kaliforniya.
Evlilik hakkında yazmışsın. Dans pistinin karşısına baktığımda ve sonsuza kadar karım olacağını bildiğim bu güzel yaratığı gördüğümde 15 yaşındaydım. 65 yıl önceydi. O üniversiteden mezun olana ve ben tıp fakültesine giderken öğretmen olarak bizi desteklemeye başlayana kadar altı yıl evlenemedik. Evliliğimiz için isteyebileceğim bir dolar fiyatı yok. Biliyorum ki, her hafta sonu çocuklarımız ve torunlarımız ziyaret etmeyi sever. Eşim ve ben her gece mışıl mışıl uyuyoruz. Acı yaşadık. Kim yapmaz? Ama sebat ediyoruz.
Jerry Frankel
Plano, Teksas
Günün alıntınızdaki Steve Jobs’un sözleri, israfın hiçbir şey ifade etmediğini düşünen bir adamın sözleri. En iyi marangozlar ve sandalye yapımcıları, dolapların arkaları veya altları için maun kullanmazlar. Mobilyaların çerçevesi, arkalıkları ve çekmeceleri için ikincil ahşaplar (çam ve kavak) kullanıyorlar. Bu, bitmiş parçanın yapısal bütünlüğünden veya güzelliğinden ödün vermez.
Lorraine Burns
Colorado Springs, Kolorado
günün Sözü
“Makro iktisatçılar, matematiklerinin sosyologlardan daha zeki görünecek kadar zor olmasını isterler, ama temiz görünen çözümler bulamayacakları kadar da değil.”
— Noah Smith, Alt yığın gönderisi, 7 Kasım 2022
Yeni bir çalışma, en azından bir yatırımcı sınıfı söz konusu olduğunda, “çok gevşek” hikaye için oldukça güçlü bir durum ortaya koyuyor: bu özel şirketlerin çalışanları. Çalışanları yatırımcı olarak düşünmeyebilirsiniz, ancak hisse senedi opsiyonları, varantlar veya diğer hisse senedi tazminat biçimleriyle ödeme aldıklarında kesinlikle öyledirler.
Şaşırtıcı bir şekilde, çalışanlar kendilerine verilen hisse senedi opsiyonlarının değerinin, opsiyonlar maaşlarının büyük bir bölümünü oluştursa bile farkında olmayabilir. Bilgi eksiklikleri, onları, sıradan işçiler pahasına üst yönetime ve büyük dış yatırımcılara fayda sağlayacak şekilde ücretlendirebilen işverenlerinin olası istismarına maruz bırakıyor.
Bu bir niş problemden daha fazlasıdır. 1980’lerden bu yana, Büyük Buhran sırasında yatırımcıları korumak için çıkarılan menkul kıymetler yasalarında artan istisnalar olmuştur. İşletmelerin gizli kalması ve finansal bilgileri saklaması artık daha kolay ve bunu yapıyorlar. Yaklaşık on yıl önce, insanlar 1 milyar dolar veya daha fazla yeni kurulan özel bir şirkete tek boynuzlu at demeye başladı çünkü tek boynuzlu atlar nadirdir – gerçekte yokturlar. Bununla birlikte, şu anda Amerika Birleşik Devletleri’nde 650’den fazla var, bu nedenle “tek boynuzlu at” yanlış bir isim. (Belki bir kutu mısır?)
Bahsettiğim yeni çalışma, “Equity Illusions”, Hayfa Üniversitesi’nden Yifat Aran ve Boston Üniversitesi Questrom School of Business’tan Raviv Murciano-Goroff tarafından yapılmıştır. Hukuk, İktisat ve Teşkilat Dergisi’nde 28 Temmuz’da yayımlandı.
Çalışma, yeni başlayan çalışanların ödeme alma söz konusu olduğunda “genellikle ticari olarak alakasız sinyallere yanıt verdiğini ve diğer önemli sinyalleri yanlış yorumladığını” ortaya çıkardı. Bu, lisans derecesi veya daha yüksek dereceli 1.000’den fazla ABD çalışanından alınan yanıtlarla yürüttükleri bir ankete dayanmaktadır.
“Yanıt verenlerin yalnızca yüzde 36,4’ü bir hisse senedi opsiyonunun ne olduğunu anladı, sadece yüzde 28,3’ü hisse senedi opsiyonlarının ve kısıtlı hissenin farklı risk seviyelerini fark etti ve sadece yüzde 18,3’ü risk sermayesi fonunun dönüştürülebilir imtiyazlı hisse senedi olarak temel doğasını anladı” diye yazdılar. “Daha da rahatsız edici olan, yanıt verenlerin kendi sınırlamaları konusundaki cehaletleridir: yanıt verenler, kendi bilgi eksikliklerinin farkında olmamalarına rağmen öz sermaye getirisi sorularında yüzde 67,3 oranında daha fazla yanıldılar.”
Kişisel finans okuryazarlığının sorunu çözebilmesi güzel olurdu, ancak bu mümkün değil çünkü bazı gerekli bilgiler mevcut değil. Örneğin, yazarlar, çalışanların çok sayıda hisse üzerinde kendilerine seçenekler verildiğinde etkilenme olasılıklarının daha yüksek olduğunu yazmışlardır. Ancak şirketteki kişisel paylarını hesaplayabilmek için tedavüldeki toplam hisse sayısını bilmedikleri sürece aldıkları hisse sayısı önemsizdir – bu yüzde 1 mi yoksa yüzde 0.0001 mi? Özel şirketler, Menkul Kıymetler ve Borsa Komisyonu tarafından kabul edilen 1933 Menkul Kıymetler Yasasından bir muafiyet olan Kural 701 uyarınca bu bilgileri ifşa etmek zorunda değildir. 1988’de
Yeni kurulan bir şirketten ayrılan çalışanların, hisse senedi opsiyonlarını kullanmak için genellikle yalnızca 90 günleri vardır. Ancak şirket özel kaldığı sürece alınan hisseler satılamaz. Farkına varmadıkları bir kazanç için ağır bir vergi yüküyle karşı karşıya kalabilirler. Seçenekleri kullanmak ve vergi ödemek için borç almak mümkündür, ancak maliyeti kârın yüzde 40 ila 50’sini yiyebilir. Aran, “Bu her zaman bir sorun oldu, ancak şirketler daha uzun süre özel kaldıkları için artık büyüyor” dedi.
Özel şirketler tarafından 1933 tarihli Menkul Kıymetler Yasası’ndan muaf tutulmanın mantığı, seçeneklerin gerçekten menkul kıymetler kanunları tarafından yönetilen bir yatırım olmamasıdır; Onlar sadece bir ödeme şeklidir. Ancak Aran ve Murciano-Goroff anketi, alt düzey çalışanların opsiyon hibelerini bir yatırım olarak gördüklerini ortaya çıkardı. “Daha sofistike çalışanlar bunu bir piyango bileti olarak görüyor” diye yazdılar.
Takip eden bir e-postada Aran bana, çalışanlar için hisseye dayalı tazminatın “en azından yüzeysel olarak” çalışanların ve mal sahiplerinin çıkarlarıyla örtüştüğünü, ancak gerçekte “piyasa uygulamalarının genellikle bu idealist tanımlamadan şu yönlerden saptığını yazdı: elverişsizdir. .” Çalışanlar.”
Center for American Progress’in kıdemli direktörü Alexandra Thornton, bana soruna basit ve temiz bir çözümü savunduğunu söyledi: küçük bir yönetici çevresi dışında, yalnızca startup çalışanları için nakit tazminat. “Kural 701 olmamalı,” dedi. “İyi şeyler ne olursa olsun, kötüler iyilerden çok daha ağır basar.” Bu, özellikle o kadar kalifiye olmayan çalışanlar için bir sorun.”
Thornton’un önerisine karşı çıkan karşı görüş, işçilerine tamamen nakit ödeme yapmak zorunda kalan özel şirketlerin parasının bitmesidir. Bu görüş, yatırımcı koruma düzenlemelerinin istemeden girişimci girişimleri durdurduğuna dair daha geniş bir argümanın parçasıdır. Birkaç olası deregülasyon önlemini değerlendirmek için Şubat ayında yapılan bir Meclis duruşmasında, Kongre üyelerine, peruk ve saç uzatma yapmak için bir çamaşır kurutma makinesi kuracak parayı bulamayan Baltimore’da bekar bir anne olan Shawna Stepp-Jones’un hikayesi anlatıldı. RareBreed Ventures’ın yönetici ortağı McKeever E. Conwell II, üyelere, sonunda bir vekil olarak parayı toplamaya başladığını söyledi.
Başka bir endişe: yeni kurulan şirketler, kapsamlı açıklama kuralları zayıflıklarını ortaya çıkarırsa çalışanlarını veya müşterilerini kaybedebilir. British Columbia Üniversitesi Sauder İşletme Okulu’nda finans profesörü yardımcısı olan Will Gornall, “Genel olarak şeffaflık iyidir, ancak şeffaflığın gerçek maliyetleri vardır” dedi.
Öte yandan, Amerika’nın melek yatırımcılar, risk sermayedarları ve diğer finansörler ağı muhtemelen dünyanın en iyisidir. Yatırımcılara – işverenlerine yatırımcı olmamayı seçen işçiler de dahil olmak üzere – bir miktar koruma verilirse veya yeniden sağlanırsa, kapitalizm durma noktasına gelmeyecektir. Bana “Şirketin içinde oldukları için yeterli bilgiye sahip olduklarını düşünmek yanlış bir varsayım” diyen Thornton’a katılma eğilimindeyim.
okuyanlar yazar
İnsan biyolojik örneklerinin ve (genellikle genomik) verilerin satışı, kullanımı, takası ve transferi ile ilgili çeşitli yasal ve etik görüşler hakkında okuyucularınızı eğittiğiniz için teşekkür ederiz. Pek çok şeyin (organik gıda, elektrikli arabalar, güneş panelleri) tedarik zincirlerini izlemenin yollarına sahibiz, ancak büyük biyomedikal atılımlar için değil. Böyle bir sistem yerleşene kadar, kimin daha güçlü tartıştığı bilinemez ve toplum hiçbir şey yapmamakla körü körüne “kendi vücudun sana ait değil” perspektifine takılır.
Misha Rashkin
Hayward, Kaliforniya.
Evlilik hakkında yazmışsın. Dans pistinin karşısına baktığımda ve sonsuza kadar karım olacağını bildiğim bu güzel yaratığı gördüğümde 15 yaşındaydım. 65 yıl önceydi. O üniversiteden mezun olana ve ben tıp fakültesine giderken öğretmen olarak bizi desteklemeye başlayana kadar altı yıl evlenemedik. Evliliğimiz için isteyebileceğim bir dolar fiyatı yok. Biliyorum ki, her hafta sonu çocuklarımız ve torunlarımız ziyaret etmeyi sever. Eşim ve ben her gece mışıl mışıl uyuyoruz. Acı yaşadık. Kim yapmaz? Ama sebat ediyoruz.
Jerry Frankel
Plano, Teksas
Günün alıntınızdaki Steve Jobs’un sözleri, israfın hiçbir şey ifade etmediğini düşünen bir adamın sözleri. En iyi marangozlar ve sandalye yapımcıları, dolapların arkaları veya altları için maun kullanmazlar. Mobilyaların çerçevesi, arkalıkları ve çekmeceleri için ikincil ahşaplar (çam ve kavak) kullanıyorlar. Bu, bitmiş parçanın yapısal bütünlüğünden veya güzelliğinden ödün vermez.
Lorraine Burns
Colorado Springs, Kolorado
günün Sözü
“Makro iktisatçılar, matematiklerinin sosyologlardan daha zeki görünecek kadar zor olmasını isterler, ama temiz görünen çözümler bulamayacakları kadar da değil.”
— Noah Smith, Alt yığın gönderisi, 7 Kasım 2022