Silikon Vadisi’ne adını veren ve bir zamanlar başka bir çağın dev Amerikan demiryolu veya çelik şirketlerinin sahip olduğu türden bir endüstriyel hakimiyet elde eden Kaliforniyalı yarı iletken yonga üreticisi Intel Corporation’ın kurucu ortağı ve eski başkanı Gordon E. Moore, Cuma günü öldü. Hawaii’deki evi. 94 yaşındaydı.
Ölümü Intel ve Gordon ve Betty Moore Vakfı tarafından duyuruldu. Hiçbir sebep verilmedi.
Bir avuç meslektaşıyla birlikte Bay Moore, dizüstü bilgisayarları yüz milyonlarca insana ulaştırdığını ve banyo terazisi, ekmek kızartma makinesi ve oyuncak itfaiye arabalarından cep telefonlarına, arabalara ve jetlere kadar her şeye mikroişlemciler yerleştirdiğini iddia edebilirdi.
Bay Moore öğretmen olmak istedi ama eğitimde bir iş bulamadı. Daha sonra kendisini “elektriği dünyanın en büyük endüstrilerinden birine dönüştüren gelişen mikroçip işine yaptığı 500 dolarlık ilk yatırımla milyarder olduğu için sıradan bir girişimci” olarak tanımladı.
Ve geleceği görenin o olduğunu söyledi meslektaşları. 1965’te Moore Yasası olarak bilinen yasayla, bir silikon çipe yerleştirilebilecek transistör sayısının yakın gelecekte düzenli aralıklarla ikiye katlanacağını ve böylece bilgisayarların veri işleme gücünün katlanarak artacağını tahmin etti.
Daha sonra iki sonuç ekledi: Gelişen teknoloji, bilgisayarların yapımını giderek daha pahalı hale getirecekti, ancak çok sayıda bilgisayar satıldığı için tüketiciler onlar için giderek daha az faturalandırılacaktı. Moore Yasası onlarca yıldır geçerliliğini koruyor.
Bay Moore’un parlaklığı, liderliği, karizması ve bağlantıları ile ortağı ve Intel’in kurucu ortağı Robert Noyce’un birleşimi sayesinde ikisi, yüksek teknoloji endüstrisindeki en cesur ve en yaratıcı mühendislerden bazıları olarak kabul edilen bir grup oluşturdu. . teknoloji çağı
Bu, silisyumun gittikçe küçülen elektronik devreleri barındırmadaki inanılmaz konukseverliği olduğu ortaya çıktığı için – Dünya’nın en yaygın doğal kaynaklarından biri olan – çok cilalı, kimyasal olarak işlenmiş bir kum maddesi olan küçük parmak inceliğinde silikon çiplerin kullanımını savunan gruptu. bu, sürekli artan hızlarda çalışabilir.
Bir bilgisayarın beyni olan silikon mikroişlemcileri ile Intel, Amerikan imalatçılarının 1980’lerin ortalarında zorlu Japon rakiplerinden bilgisayar veri işleme alanındaki liderliği yeniden almalarını sağladı. 1990’lara gelindiğinde Intel, mikroişlemcilerini dünya çapında üretilen bilgisayarların yüzde 80’ine kurmuştu ve tarihin en başarılı yarı iletken şirketi haline geliyordu.
Bunların çoğu Bay Moore’un gözetimi altında gerçekleşti. Andrew Grove’un yerine geçtiği 1975’ten 1987’ye kadar genel müdür olarak görev yaptı ve 1997’ye kadar başkan olarak kaldı.
Bay Moore, serveti arttıkça hayırseverlikte de önemli bir figür haline geldi. 2001 yılında eşiyle birlikte 175 milyon Intel hissesi bağışlayarak Gordon ve Betty Moore Vakfı’nı kurdu. 2001’de California Institute of Technology’ye 600 milyon dolar bağışladılar, bu o zamanlar bir üniversiteye yapılan en büyük tek bağıştı. Vakfın varlıkları şu anda 8 milyar doları aşıyor ve kuruluşundan bu yana 5 milyar dolardan fazla bağışta bulundu.
Röportajlarda, Bay Moore, başarıları, özellikle de Moore Yasasını mümkün kılan teknik ilerlemeler konusunda karakteristik olarak alçakgönüllü olmuştur.
“Görebildiğim şey, yarı iletken cihazların elektroniğin nasıl ucuzlayacağıydı. 2000 yılında gazeteci Michael Malone’a vermek istediğim mesaj buydu” dedi. “İnanılmaz derecede doğru bir tahmin olduğu ortaya çıktı – hayal ettiğimden çok daha doğru.”
Bay Moore, endüstri ayrık transistörler ve tüplerden silikon mikroçiplere geçerken elektroniğin zaman içinde çok daha ucuz hale geleceğini tahmin etmekle kalmadı; Yıllar geçtikçe, öngörüsü o kadar güvenilir oldu ki, teknoloji şirketleri ürün stratejilerini Moore Yasasının uygulanacağı varsayımına dayandırdı.
Uzun süredir Silikon Vadisi girişimcisi olan Harry Saal, “Çok yıllı rasyonel planlama yapan herhangi bir şirket, bu değişim oranını tahmin etmek zorundaydı, yoksa uçup gitti” dedi.
İlk Intel yatırımcılarından biri ve Bay Moore’un arkadaşı olan Arthur Rock şöyle dedi: “Bu onun mirası. Intel değil. Moore Vakfı değil. Bu cümle: Moore Yasası.”
Intel’in ilk günlerinde Bay Moore. Birkaç yıl önce, bir silikon çip üzerine yerleştirilebilecek transistör sayısının Moore Yasası olarak bilinen şeyle düzenli aralıklarla ikiye katlanacağını tahmin etmişti.Kredi…istihbarat
Gordon Earl Moore, 3 Ocak 1929’da San Francisco’da doğdu. San Francisco’nun güneyinde küçük bir sahil kasabası olan Pescadero’da büyüdü, burada babası Walter şerif yardımcısıydı ve annesi Florence Almira (Williamson) Moore’un ailesi genel mağazayı yönetiyordu.
Bay Moore, gazetecilik öğrencisi Betty Whitaker ile tanıştığı San Jose Eyalet Koleji’ne (şimdi San Jose Eyalet Üniversitesi) kaydoldu. 1950’de evlendiler. Aynı yıl Berkeley’deki California Üniversitesi’nden kimya derecesi ile mezun oldu. 1954’te kimya alanında da doktorasını Caltech’ten aldı.
Başvurduğu ilk işlerden biri Dow Chemical’da yöneticilikti. Bay Moore, 1994 yılında Engineering & Science dergisinde “Bunun nasıl olacağını görmek için beni bir psikoloğa gönderdiler” diye yazmıştı. “Psikolog teknik olarak iyi olduğumu ama asla bir şey yapamayacağımı söyledi.”
Böylece Bay Moore, Baltimore’daki Johns Hopkins Üniversitesi’ndeki Uygulamalı Fizik Laboratuvarı’ndaki bir pozisyonu kabul etti. Daha sonra California’ya geri dönmenin bir yolunu ararken, Livermore, California’daki Lawrence Livermore Laboratuvarına başvurdu. Kendisine bir iş teklif edildi, “ama patlayan nükleer bombaların spektrumunu almak istemediğime karar verdim, bu yüzden onu geri çevirdim” diye yazdı.
Bunun yerine, 1956’da Bay Moore, amacı ucuz bir silikon transistör yapmak olan bir başlangıç birimi olan Bell Laboratories’in West Coast bölümünde çalışmak üzere transistörün mucidi William Shockley’e katıldı.
Ancak Shockley Semiconductor, bir iş yürütme konusunda hiçbir deneyimi olmayan Bay Shockley’in yönetimine girdi. 1957’de Bay Moore ve Bay Noyce, “Sekizli Hain” olarak tanınan bir grup sığınmacıya katıldı. Uçak öncüsü Sherman Fairchild’in her biri 500 $ ve 1.3 milyon $ desteğiyle sekiz adam, entegre devre üretiminde öncü haline gelen Fairchild Semiconductor Corporation’dan ayrıldı.
1968’de, girişimcilik ateşine kapılan Bay Moore ve Bay Noyce, yarı iletken belleğe odaklanan kendi şirketlerini kurmaya karar verdiler. Bay Moore’un “çok genel” dediği bir iş planı yazdılar.
1994’te “Silikonla çalışacağımızı ve ilginç ürünler yapacağımızı söyledi” dedi.
Belirsiz tekliflerine rağmen, mali destek bulmakta hiç zorluk çekmediler.
2.5 milyon $’lık (bugün yaklaşık 22 milyon $’a eşdeğer) bir sermayeye sahip olan Bay Moore ve Bay Noyce, daha sonra Intel olarak kısalttıkları yeni kurulan Integrated Electronics Corporation adını verdiler. Üçüncü katip, Fairchild’de Bay Moore’un altında çalışan genç bir Macar göçmen olan Bay Grove’du.
Hangi teknolojiye odaklanılacağı konusunda biraz tereddüt ettikten sonra, üç adam MOS (metal-oksit-yarı iletken) teknolojisinin silikon kapılı MOS adı verilen yeni bir versiyonunda karar kıldı. Bir transistörün hızını ve yoğunluğunu iyileştirmek için alüminyum yerine silikon kullandılar.
Moore, “Neyse ki, çok şanslıydık, başarılı bir başlangıç için doğru zorluk düzeyine sahip bir teknolojiyle karşılaştık,” diye yazdı. “Intel böyle başladı.”
1970’lerin başında, Intel’in “çip üzerinde bilgisayar” 4000 serisi kişisel bilgisayar devrimini başlattı – ancak Intel, Bay Moore’un kısmen kendi dar görüşlülüğünü suçladığı bir bilgisayar yapma fırsatını kaçırdı.
“Apple’dan çok önce, mühendislerimizden biri bana Intel’in ev için bir bilgisayar yapması gerektiği önerisiyle geldi” diye hatırlıyor. “Ben de ona ‘Bir insan neden evinde bilgisayar ister ki?’ diye sordum.”
Yine de geleceğe baktı. 1963’te, Fairchild’in araştırma ve geliştirme direktörü olarak görev yaparken, Bay Moore, açık sayısal tahmin eksi, kendi adını taşıyan yasasının öncüsü haline gelecek şeyi açıklayan bir kitaba bir bölümle katkıda bulundu. İki yıl sonra, geniş tirajlı bir ticaret dergisi olan Electronics’te “Entegre Devrelere Daha Fazla Bileşen Sıkıştırmak” başlıklı bir makale yayınladı.
Moore’s Law: The Life of Gordon Moore, Silicon Valley’s Quiet Revolutionary (2015) kitabının ortak yazarlarından David Brock, “Makale, bu açık sayısal tahminin eklenmesiyle, kitap bölümüyle aynı argümanı sunuyor” dedi.
Bay Brock, makaleyi yayınlandığında birçok kişinin okuduğuna dair çok az kanıt olduğunu söyledi.
Bay Brock, “Bu çizelgeler ve diyagramlarla ders vermeye devam etti ve insanlar onun slaytlarını kullanmaya ve grafiklerini yeniden üretmeye başladı” dedi. “Sonra insanlar fenomenin gerçekleştiğini gördüler. Silikon mikroçipler daha karmaşık hale geldi ve maliyetleri düştü.”
1960’larda, Bay Moore elektroniğe başlarken, tek bir silikon transistör 150 dolara satıldı. Daha sonra 10 $, 100 milyondan fazla transistör satın alacaktı. Bay Moore bir keresinde, eğer arabalar bilgisayarlar kadar hızlı gelişirse, galon başına 100.000 mil yapacaklarını ve bir Rolls-Royce satın almanın onu park etmekten daha ucuza geleceğini yazmıştı. (Arabalar da yarım inç uzunluğunda olacaktır.)”
Bay Moore’dan hayatta kalanlar arasında karısı; iki oğul, Kenneth ve Steven; ve dört torun.
2014 yılında Forbes, Bay Moore’un net servetinin 7 milyar dolar olduğunu tahmin etti. Yine de hayatı boyunca sıradan kaldı, yırtık gömlekleri ve hakileri özel dikim takımlara tercih etti. Costco’da alışveriş yaptı ve masasında bir sinek yemi ve olta makarası koleksiyonu tuttu.
Moore Yasası, mühendisler bazı temel fiziksel sınırlamaların yanı sıra bir sonraki minyatürleştirme düzeyine ulaşmak için fabrika inşa etmenin aşırı maliyetiyle karşılaştıkça kaçınılmaz olarak sona eriyor. Ve son yıllarda minyatürleştirmenin hızı yavaşladı.
Bay Moore, zaman zaman Moore Yasasının kaçınılmaz sonu hakkında yorum yaptı. Techworld dergisine 2005 yılında verdiği bir röportajda “Sonsuza kadar böyle devam edemez” dedi. “Üslerin doğası, onları dışarı itmeniz ve sonunda felaketin gerçekleşmesidir.”
Eski bir Times bilim editörü olan Holcomb B. Noble, 2017’de öldü.
Ölümü Intel ve Gordon ve Betty Moore Vakfı tarafından duyuruldu. Hiçbir sebep verilmedi.
Bir avuç meslektaşıyla birlikte Bay Moore, dizüstü bilgisayarları yüz milyonlarca insana ulaştırdığını ve banyo terazisi, ekmek kızartma makinesi ve oyuncak itfaiye arabalarından cep telefonlarına, arabalara ve jetlere kadar her şeye mikroişlemciler yerleştirdiğini iddia edebilirdi.
Bay Moore öğretmen olmak istedi ama eğitimde bir iş bulamadı. Daha sonra kendisini “elektriği dünyanın en büyük endüstrilerinden birine dönüştüren gelişen mikroçip işine yaptığı 500 dolarlık ilk yatırımla milyarder olduğu için sıradan bir girişimci” olarak tanımladı.
Ve geleceği görenin o olduğunu söyledi meslektaşları. 1965’te Moore Yasası olarak bilinen yasayla, bir silikon çipe yerleştirilebilecek transistör sayısının yakın gelecekte düzenli aralıklarla ikiye katlanacağını ve böylece bilgisayarların veri işleme gücünün katlanarak artacağını tahmin etti.
Daha sonra iki sonuç ekledi: Gelişen teknoloji, bilgisayarların yapımını giderek daha pahalı hale getirecekti, ancak çok sayıda bilgisayar satıldığı için tüketiciler onlar için giderek daha az faturalandırılacaktı. Moore Yasası onlarca yıldır geçerliliğini koruyor.
Bay Moore’un parlaklığı, liderliği, karizması ve bağlantıları ile ortağı ve Intel’in kurucu ortağı Robert Noyce’un birleşimi sayesinde ikisi, yüksek teknoloji endüstrisindeki en cesur ve en yaratıcı mühendislerden bazıları olarak kabul edilen bir grup oluşturdu. . teknoloji çağı
Bu, silisyumun gittikçe küçülen elektronik devreleri barındırmadaki inanılmaz konukseverliği olduğu ortaya çıktığı için – Dünya’nın en yaygın doğal kaynaklarından biri olan – çok cilalı, kimyasal olarak işlenmiş bir kum maddesi olan küçük parmak inceliğinde silikon çiplerin kullanımını savunan gruptu. bu, sürekli artan hızlarda çalışabilir.
Bir bilgisayarın beyni olan silikon mikroişlemcileri ile Intel, Amerikan imalatçılarının 1980’lerin ortalarında zorlu Japon rakiplerinden bilgisayar veri işleme alanındaki liderliği yeniden almalarını sağladı. 1990’lara gelindiğinde Intel, mikroişlemcilerini dünya çapında üretilen bilgisayarların yüzde 80’ine kurmuştu ve tarihin en başarılı yarı iletken şirketi haline geliyordu.
Bunların çoğu Bay Moore’un gözetimi altında gerçekleşti. Andrew Grove’un yerine geçtiği 1975’ten 1987’ye kadar genel müdür olarak görev yaptı ve 1997’ye kadar başkan olarak kaldı.
Bay Moore, serveti arttıkça hayırseverlikte de önemli bir figür haline geldi. 2001 yılında eşiyle birlikte 175 milyon Intel hissesi bağışlayarak Gordon ve Betty Moore Vakfı’nı kurdu. 2001’de California Institute of Technology’ye 600 milyon dolar bağışladılar, bu o zamanlar bir üniversiteye yapılan en büyük tek bağıştı. Vakfın varlıkları şu anda 8 milyar doları aşıyor ve kuruluşundan bu yana 5 milyar dolardan fazla bağışta bulundu.
Röportajlarda, Bay Moore, başarıları, özellikle de Moore Yasasını mümkün kılan teknik ilerlemeler konusunda karakteristik olarak alçakgönüllü olmuştur.
“Görebildiğim şey, yarı iletken cihazların elektroniğin nasıl ucuzlayacağıydı. 2000 yılında gazeteci Michael Malone’a vermek istediğim mesaj buydu” dedi. “İnanılmaz derecede doğru bir tahmin olduğu ortaya çıktı – hayal ettiğimden çok daha doğru.”
Bay Moore, endüstri ayrık transistörler ve tüplerden silikon mikroçiplere geçerken elektroniğin zaman içinde çok daha ucuz hale geleceğini tahmin etmekle kalmadı; Yıllar geçtikçe, öngörüsü o kadar güvenilir oldu ki, teknoloji şirketleri ürün stratejilerini Moore Yasasının uygulanacağı varsayımına dayandırdı.
Uzun süredir Silikon Vadisi girişimcisi olan Harry Saal, “Çok yıllı rasyonel planlama yapan herhangi bir şirket, bu değişim oranını tahmin etmek zorundaydı, yoksa uçup gitti” dedi.
İlk Intel yatırımcılarından biri ve Bay Moore’un arkadaşı olan Arthur Rock şöyle dedi: “Bu onun mirası. Intel değil. Moore Vakfı değil. Bu cümle: Moore Yasası.”
Intel’in ilk günlerinde Bay Moore. Birkaç yıl önce, bir silikon çip üzerine yerleştirilebilecek transistör sayısının Moore Yasası olarak bilinen şeyle düzenli aralıklarla ikiye katlanacağını tahmin etmişti.Kredi…istihbarat
Gordon Earl Moore, 3 Ocak 1929’da San Francisco’da doğdu. San Francisco’nun güneyinde küçük bir sahil kasabası olan Pescadero’da büyüdü, burada babası Walter şerif yardımcısıydı ve annesi Florence Almira (Williamson) Moore’un ailesi genel mağazayı yönetiyordu.
Bay Moore, gazetecilik öğrencisi Betty Whitaker ile tanıştığı San Jose Eyalet Koleji’ne (şimdi San Jose Eyalet Üniversitesi) kaydoldu. 1950’de evlendiler. Aynı yıl Berkeley’deki California Üniversitesi’nden kimya derecesi ile mezun oldu. 1954’te kimya alanında da doktorasını Caltech’ten aldı.
Başvurduğu ilk işlerden biri Dow Chemical’da yöneticilikti. Bay Moore, 1994 yılında Engineering & Science dergisinde “Bunun nasıl olacağını görmek için beni bir psikoloğa gönderdiler” diye yazmıştı. “Psikolog teknik olarak iyi olduğumu ama asla bir şey yapamayacağımı söyledi.”
Böylece Bay Moore, Baltimore’daki Johns Hopkins Üniversitesi’ndeki Uygulamalı Fizik Laboratuvarı’ndaki bir pozisyonu kabul etti. Daha sonra California’ya geri dönmenin bir yolunu ararken, Livermore, California’daki Lawrence Livermore Laboratuvarına başvurdu. Kendisine bir iş teklif edildi, “ama patlayan nükleer bombaların spektrumunu almak istemediğime karar verdim, bu yüzden onu geri çevirdim” diye yazdı.
Bunun yerine, 1956’da Bay Moore, amacı ucuz bir silikon transistör yapmak olan bir başlangıç birimi olan Bell Laboratories’in West Coast bölümünde çalışmak üzere transistörün mucidi William Shockley’e katıldı.
Ancak Shockley Semiconductor, bir iş yürütme konusunda hiçbir deneyimi olmayan Bay Shockley’in yönetimine girdi. 1957’de Bay Moore ve Bay Noyce, “Sekizli Hain” olarak tanınan bir grup sığınmacıya katıldı. Uçak öncüsü Sherman Fairchild’in her biri 500 $ ve 1.3 milyon $ desteğiyle sekiz adam, entegre devre üretiminde öncü haline gelen Fairchild Semiconductor Corporation’dan ayrıldı.
1968’de, girişimcilik ateşine kapılan Bay Moore ve Bay Noyce, yarı iletken belleğe odaklanan kendi şirketlerini kurmaya karar verdiler. Bay Moore’un “çok genel” dediği bir iş planı yazdılar.
1994’te “Silikonla çalışacağımızı ve ilginç ürünler yapacağımızı söyledi” dedi.
Belirsiz tekliflerine rağmen, mali destek bulmakta hiç zorluk çekmediler.
2.5 milyon $’lık (bugün yaklaşık 22 milyon $’a eşdeğer) bir sermayeye sahip olan Bay Moore ve Bay Noyce, daha sonra Intel olarak kısalttıkları yeni kurulan Integrated Electronics Corporation adını verdiler. Üçüncü katip, Fairchild’de Bay Moore’un altında çalışan genç bir Macar göçmen olan Bay Grove’du.
Hangi teknolojiye odaklanılacağı konusunda biraz tereddüt ettikten sonra, üç adam MOS (metal-oksit-yarı iletken) teknolojisinin silikon kapılı MOS adı verilen yeni bir versiyonunda karar kıldı. Bir transistörün hızını ve yoğunluğunu iyileştirmek için alüminyum yerine silikon kullandılar.
Moore, “Neyse ki, çok şanslıydık, başarılı bir başlangıç için doğru zorluk düzeyine sahip bir teknolojiyle karşılaştık,” diye yazdı. “Intel böyle başladı.”
1970’lerin başında, Intel’in “çip üzerinde bilgisayar” 4000 serisi kişisel bilgisayar devrimini başlattı – ancak Intel, Bay Moore’un kısmen kendi dar görüşlülüğünü suçladığı bir bilgisayar yapma fırsatını kaçırdı.
“Apple’dan çok önce, mühendislerimizden biri bana Intel’in ev için bir bilgisayar yapması gerektiği önerisiyle geldi” diye hatırlıyor. “Ben de ona ‘Bir insan neden evinde bilgisayar ister ki?’ diye sordum.”
Yine de geleceğe baktı. 1963’te, Fairchild’in araştırma ve geliştirme direktörü olarak görev yaparken, Bay Moore, açık sayısal tahmin eksi, kendi adını taşıyan yasasının öncüsü haline gelecek şeyi açıklayan bir kitaba bir bölümle katkıda bulundu. İki yıl sonra, geniş tirajlı bir ticaret dergisi olan Electronics’te “Entegre Devrelere Daha Fazla Bileşen Sıkıştırmak” başlıklı bir makale yayınladı.
Moore’s Law: The Life of Gordon Moore, Silicon Valley’s Quiet Revolutionary (2015) kitabının ortak yazarlarından David Brock, “Makale, bu açık sayısal tahminin eklenmesiyle, kitap bölümüyle aynı argümanı sunuyor” dedi.
Bay Brock, makaleyi yayınlandığında birçok kişinin okuduğuna dair çok az kanıt olduğunu söyledi.
Bay Brock, “Bu çizelgeler ve diyagramlarla ders vermeye devam etti ve insanlar onun slaytlarını kullanmaya ve grafiklerini yeniden üretmeye başladı” dedi. “Sonra insanlar fenomenin gerçekleştiğini gördüler. Silikon mikroçipler daha karmaşık hale geldi ve maliyetleri düştü.”
1960’larda, Bay Moore elektroniğe başlarken, tek bir silikon transistör 150 dolara satıldı. Daha sonra 10 $, 100 milyondan fazla transistör satın alacaktı. Bay Moore bir keresinde, eğer arabalar bilgisayarlar kadar hızlı gelişirse, galon başına 100.000 mil yapacaklarını ve bir Rolls-Royce satın almanın onu park etmekten daha ucuza geleceğini yazmıştı. (Arabalar da yarım inç uzunluğunda olacaktır.)”
Bay Moore’dan hayatta kalanlar arasında karısı; iki oğul, Kenneth ve Steven; ve dört torun.
2014 yılında Forbes, Bay Moore’un net servetinin 7 milyar dolar olduğunu tahmin etti. Yine de hayatı boyunca sıradan kaldı, yırtık gömlekleri ve hakileri özel dikim takımlara tercih etti. Costco’da alışveriş yaptı ve masasında bir sinek yemi ve olta makarası koleksiyonu tuttu.
Moore Yasası, mühendisler bazı temel fiziksel sınırlamaların yanı sıra bir sonraki minyatürleştirme düzeyine ulaşmak için fabrika inşa etmenin aşırı maliyetiyle karşılaştıkça kaçınılmaz olarak sona eriyor. Ve son yıllarda minyatürleştirmenin hızı yavaşladı.
Bay Moore, zaman zaman Moore Yasasının kaçınılmaz sonu hakkında yorum yaptı. Techworld dergisine 2005 yılında verdiği bir röportajda “Sonsuza kadar böyle devam edemez” dedi. “Üslerin doğası, onları dışarı itmeniz ve sonunda felaketin gerçekleşmesidir.”
Eski bir Times bilim editörü olan Holcomb B. Noble, 2017’de öldü.